“Mijn coming-out is allesbehalve vlekkeloos verlopen. Toen ik na maanden en maanden eindelijk de moed had om mijn ouders te vertellen dat ik lesbisch was, sloegen ze totaal tilt. Het leek alsof hun hele wereld instortte. Ze geloofden me zelfs niet en zeiden dat ik het allemaal maar deed om aandacht te trekken. Dat ik al maanden worstelde met mezelf, wilden ze niet horen. Maar hoe de familie op dit hele verhaal zou reageren, hield hen wel bezig.
Mijn vriendin Liesbeth was hier niet welkom. Ik mocht haar zelfs niet meer zien. Zo lang ik onder hun dak woonde, moest ik me plooien naar hun regels. En een lesbische vriendin paste niet in dat plaatje. Ik sprak wel stiekem nog met haar af. We belden, mailden en chatten dagelijks. Maar Liesbeth had het moeilijk met dat stiekeme gedoe. Ze vond dat ik me harder moest verzetten tegen mijn ouders, dat ik meer voor haar en onze relatie moest opkomen en dat ik nog eens met hen moest praten.
De hele situatie zorgde voor heel wat spanning in onze relatie en na een paar weken zette Liesbeth er een punt achter: zo kon het voor haar niet verder. Ik blokkeerde totaal en na een kletterende ruzie met mijn ouders, ben ik helemaal uit de bol gegaan en mezelf iets aangedaan. Zelfs na mijn poging was de reactie van anderen de grootste zorg van mijn ouders. Dit mocht niemand ooit te weten komen en ik moest beloven dat ik er met niemand over zou praten. Ook zij proberen er met mij niet meer over te praten. Ze willen gewoon zo snel mogelijk vergeten wat er gebeurd is en verder gaan met de rest van hun leven.
Voor mij was dit onhoudbaar. Ik ging kapot aan dit verdriet: ik miste Liesbeth, voelde me totaal alleen en in de steek gelaten door mijn gezin. Dit had ik nooit verwacht. Mevrouw Wouters, mijn klastitularis op school, merkte dat er iets aan de hand was. Bij haar heb ik echt mijn hart gelucht. En dat deed waanzinnig goed. Gewoon je verhaal kunnen doen: dat doet immens goed. ”